คนเราอาจจะผูกพันกับสิ่งต่างๆ หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ สิ่งของ หรือว่าผู้คน
แต่สิ่งที่ทำให้เรามีความรู้สึก และสัมผัสได้ถึงความผูกพันความรักนั่นก็คือ ผู้คน
โดยเฉพาะกับใครบางคนที่เราเรียกว่า แม่ เป็นสายใยผูกพันกันมาตั้งแต่เราเริ่มจุติขึ้นบนโลกใบนี้กันเลยทีเดียว
บนโลกที่กว้างใหญ่ วัยที่มากขึ้นและวันเวลาที่ผ่านไป จะทำให้เรารู้ซึ้งว่า “บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน”
เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่ และบทความนี้จะกล่าวถึง
ความรักของแม่ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า “ที่ใดมีท่าน ที่นั่นแหละคือบ้าน”
1. ทนทุกข์อุ้มท้องตลอด 9 เดือน กับความใจกว้างในทุกรุ่งอรุณ
ร่างกายไร้ร่องรอยบอบช้ำ กินอยู่ก็ถามพ่อแม่ทุกคืนยากจะหลับตา แม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง
2. หากลูกป่วยก็พาไปหาหมอ เต็มใจดูแลลูก แบกรับไข้แทน
ไหว้พระขอพรให้ไร้โรคภัย จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้นพ่อแม่ถึงจะยิ้มได้
3. ตอนหัดเดินกลัวหกล้มบาดเจ็บ คอยปกป้องกันไฟ ระวังน้ำให้
เป็นห่วงคอยระวังทุกเสี้ยววินาที ทุกก้าวต้องจูงมือเดิน ตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้ เรียนรู้การพูด พ่อแม่สุขใจ
4. อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
เตรียมให้พร้อมเสื้อผ้าทุกฤดูก็มิขาด พ่อตีสั่งสอนลูก แม่ปวดใจแทน ปาดน้ำตาไม่หวาดไม่ไหว
5. ความจริงใจของบุพการีลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร เพื่อลูกยอมเสียเงิน ได้นอนดึกตื่นเช้าเพื่อหาเงิน
แต่ตนเองไม่กล้าใช้เงิน เพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้าเป็นทองคำ
6. เมื่อลูกต้องจากบ้าน พ่อแม่ห่วงหา ความหวังทุกอย่างอยู่ที่ลูก ขอพรก็คิดถึงห่วงหา
เพื่อให้ลูกปลอดภัย เมื่ออยู่ต่างบ้าน หากข่าวห่างหาย ก็จะกังวลร้อยแปดนอนไม่หลับทั้งคืน
7. ไม่ว่าลูกชายหญิงก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน
จุดธูปขอให้พระคุ้มครอง เสียเหงื่อมากมายท่วมตัว เสียเงินทองที่นับไม่ถ้วน เพื่อชดใช้หนี้ให้ลูก
8. แต่งงานมีครอบครัว มีการงาน แต่พ่อแม่ก็ยังไม่หายเป็นห่วง
ต่อให้ทุกข์ร้อยหมื่น ก็จะทน พระคุณของพ่อแม่มีนับไม่ถ้วน หากลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้ได้หรือ
9. ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูก กังวลใจถึงขั้นล้มป่วย ผมทั้งหัว หงอกไปหมด
ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูปทุกครั้งที่กลับมา ก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่ เมื่อมีทุกข์ พ่อแม่ก็ทำอาหารให้กิน
10. เมื่อยามพ่อแม่แก่เฒ่า โรคถามหา อยากหาหมอรับยา ใครจะช่วยจ่าย
พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปีกี่วัน พร้อมหน้าพร้อมตา จะมีอีกกี่วัน เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปีก็ต้องหลับตาไร้เงาลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป
ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมหาได้หยุดไม่ ถึงคราวลูกเลี้ยงดู แต่พ่อแม่ก็รอไม่ไหวแล้วในโลกใบนี้
สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ “ความกตัญญูต่อพ่อแม่” อย่าเสียใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสียไป อย่าไปหวงแหนเอาตอนที่ไม่มีแล้ว
