วันที่ฉันต าย คนที่แค้นฉัน พากันร้องรำทำเพลงหัวเราะดีใจ
คนที่รักฉัน พากันร้องไห้ระงม วันที่ฝังร่างของฉัน
คนที่แค้นฉัน มองไปที่หลุมศพแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปาก
คนที่รักฉัน ได้แต่เบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็นร่างของฉันที่กำลังจะถูกดินกลบหน้า
หนึ่งปีผ่านไป ฉันเหลือแต่โครงกระดูก หลุมศพถูกพายุลมฝนซัดสาด
คนที่แค้นฉัน นาน ๆ เขาพูดถึงฉันที พูดทีไรเขาก็รู้สึกนึกชิงชังฉันอยู่
คนที่รักฉัน ไม่รู้จะบอกความในใจกับใคร จึงได้แต่ร้องไห้เดียวดายในค่ำคืนนั้น
สิบปีให้หลัง คนที่แค้นฉัน ยังพอจำชื่อของฉันได้ แต่แทบจะจำใบหน้าของฉันไม่ได้แล้ว
คนที่รักฉัน เมื่อใดที่นึกถึงฉัน พวกเขาพากันนิ่งเงียบไปสักครู่ การดำเนินชีวิต
ทำให้เขาไม่อาจที่จะหมกมุ่นคิดถึงแต่เรื่องของฉันได้อีกต่อไป
หลายสิบปีผ่านไป หลุมศพของฉันยังคงถูกลมฝนพายุซัดกระหน่ำไม่เคยเปลี่ยน
คนที่แค้นฉัน ร่างของเขาก็ถูกฝังลงในป่าช้าเดียวกัน
คนที่รักฉัน ก็ถูกฝังไว้ในป่าช้าเดียวกับฉันเช่นกัน
ฉันกลายเป็นความว่างเปล่าของโลกใบนี้
สิ่งที่ฉันหวงแหนและรักนักรักหนา ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของคนอื่น
สิ่งที่ฉันพยายามหามาทั้งชีวิต แม้แต่ต้นหญ้าเพียงต้นเดียว ฉันก็เอาติดตัวไปด้วยไม่ได้
แก่งแย่งช่วงชิงกันไปใย ยามอนิจจังมาเยือน ทุกสิ่งล้วนว่างเปล่า
สั่งสมคุณธรรมความดีไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาไป ให้คนข้างหลังได้ระลึกหา
ให้เสบียงในภพหน้าไม่ขาดพร่อง เพราะถึงเวลานั้น อยากทำก็สาย ละอายก็ช้าเสียแล้ว
