ชายชราคนหนึ่ง มักจะไปซื้อหนังสือพิมพ์จากร้านประจำเสมอๆ พนักงานร้านนี้มักแสดงสีหน้าจองหอง
และดูหมิ่นเขา แล้วเพื่อนของเค้าถามเค้าด้วยความไม่เข้าใจว่า ทำไมนายไม่ไปซื้อร้านอื่น จะไปซื้อทำไมร้านนี้
เด็กพวกนี้ท่าทางมันยโสมากเลยนะ ชายชราก็หัวเราะขึ้นมา และตอบว่า จะไปถือสาหาความเด็กมันทำไมล่ะ
ถ้าฉันทำตามที่นายว่านะ ฉันต้องเสียเวลาเดินอ้อมเลยนะ ถึงจะซื้อหนังสือพิมพ์ได้ เราจะทำให้มันยุ่งยากไปทำไมล่ะ
จะว่าไปที่เด็กร้านนี้ไม่มีมารยาท มันก็เรื่องของเด็กมันนะ ฉันจะต้องอารมณ์บูดตามเด็กนั้นทำไม ฉันถามหน่อย มันคุ้มไหม
ฉันไปซื้อหนังสือพิมพ์ ฉันไม่ได้ไปดูหน้าเด็กนั่น
จริงๆ แล้ว ในใจของทุกคนๆ ล้วนมีกุญแจแห่งความสุข อยู่คนละดอก
แต่เรามักเอากุญแจแห่งความสุข ไปฝากไว้ในมือของผู้อื่น
แม่บ้านคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “ฉันไม่มีความสุขเลย เพราะสามีฉันต้องไปประชุมต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ เขาไม่ค่อยได้อยู่บ้าน”
เธอเอากุญแจแห่งความสุขใส่ไว้ในมือของสามีเธอ
คุณแม่คนหนึ่งเอ่ยว่า “ลูกของฉันไม่เคยชื่อฟังเลย มันทำให้ฉันโมโหอยู่ตลอด”
นางเอากุญแจแห่งความสุขใส่ไว้ในมือของลูกๆ เธอ
ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “เจ้านายไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตา ทำให้ผมกลายเป็นคนที่โมโหร้าย ”
เขาฝากกุญแจแห่งความสุขไว้ในมือของเถ้าแก่
แม่สามีกล่าวว่า “ลูกสะใภ้ของฉันไม่กตัญญู ฉันมันโชคร้ายอะไรเช่นนี้”
นางฝากกุญแจไว้ที่ลูกสะใภ้ เรามักจะกล่าวโทษว่าผู้อื่นทำให้เราไม่มีความสุข
แต่ความเป็นจริงแล้ว เรานั่นแหละที่ “เอาความสุขไปฝากไว้ที่ผู้อื่น”
ตอนนี้กุญแจแห่งความสุขของคุณอยู่ที่ไหนกัน อยู่ในมือของคนอื่นหรือเปล่านะ เอากลับคืนมาไว้ในมือของตนเองเถิด
ขอบคุณที่มา : แสนสบาย
