เรื่องมีอยู่ว่า เขาเป็นลูกกำพร้า ฐานะทางบ้านยากจน พ่อของเขาเสียชีวิต ตั้งแต่เขาอายุได้ 3 ขวบ
แม่ยึดอาชีพรับจ้างซักผ้า เขาจึงพยายามหางานพิเศษทำตั้งแต่เรียนประถม ตอนที่เขาอายุได้ 18 ปี
ด้วยเกรดเฉลี่ยของเด็กเรียนดี ทำให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้
แม่ของเขาแอบไปขายเลือ ดเพื่อเตรียมเงินให้เขาเข้ามหาวิทยาลัย เขารู้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เกรงว่าจะทำให้แม่ยิ่งเสียใจ
เขาเองก็ปิดแม่เรื่องที่เขาไปขายเลือ ด รับจ้างขนของจนนิ้วฉีก เดินส่งหนังสือพิมพ์ จนเคยเป็นลมกลางถนน
เขาทำไปก็เพราะอยากแบ่งเบาภาระอันหนักอึ้งของแม่
ช่วงปิดเทอมปี 2 เขากลับบ้านไปในช่วงฤดูหนาว แม่ซักผ้าด้วยมือใน วันที่อากาศหนาวเหน็บ
“งานอย่างอื่นทำไป กว่าจะได้เงินซักผ้านี่เงินดีสุดแล้ว ตัวละ 5 บาท เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้สกปรกเลย
เพราะเป็นเสื้อของคนมีตังค์ทั้งนั้น แม่กลัวว่าถ้าเข้าเครื่องซัก เนื้อผ้าจะเสียหาย แม่ของเขาบอก
เย็นวันนั้น หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ แม่ก็บอกเขาด้วยความดีใจว่า “ลูกแม่ อาทิตย์นี้ แม่ซักผ้าได้ตั้ง 1,000 บาทแน่ะ”
พูดเสร็จ แม่ก็ล้วงมือหยิบเงินในกระเป๋ากางเกงออกมา แต่ปรากฏว่ามีแบงค์ 500 อยู่ในกระเป๋ากางเกงของแม่เพียงใบเดียว
แม่มีสีหน้าตื่นตระหนกมาก “เงินแม่หาย เงินแม่หายไปตั้ง 500 บาท”
พูดเสร็จแม่ของเขาก็รีบลุกขึ้นไป หยิบไฟฉายเดินออกไปหน้าบ้านที่แม่ซักผ้า เมื่อตอนกลางวัน
ข้างนอกมืดมิด เสียงลมหนาวพัดมาเป็นระยะๆ แม่กวาดไฟฉายไปทั่วบริเวณบ้าน แต่ก็ไม่เจอ
“หรือมันจะหล่นหาย ตอนที่แม่เอาผ้าไปส่งคุณนายบ้านข้างๆ เมื่อตอนหัวค่ำ”
พูดไม่ทันขาดคำ แม่ก็รีบเดินส่องไฟฉายไปที่บ้านคุณนาย ที่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร แต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี
เงินจำนวน 500 บาท ดูเหมือนจะไม่ได้มีราคาค่างวดอะไรสำหรับคนมีเงิน แต่เงินจำนวนนี้เป็นเงินที่แม่ของเขาใช้ได้ทั้งเดือน
และเป็นค่าใช้จ่ายของเขาได้ทั้งเดือนเช่นกัน เขาเดินตามหลังแม่ไป
น้ำตาคลอเบ้า “นี่มันเป็นเงินที่แม่ต้องซักผ้า 100 ผืนถึงจะได้มา” เขานึกไปก็ใช้มือปาดน้ำตาไป
แม่เดินกลับไปกลับมาอย่างนั้น 2-3 รอบ เขาจึงบอกแม่ว่า “แม่ครับ ไม่ต้องหาแล้วครับ
พรุ่งนี้ผมจะช่วยแม่หาอีกทีดีไหมครับ ฟ้ามืดอย่างนี้มองไม่เห็นหรอกครับ”
แม่ยังคงเดินหาเงินจำนวนนั้นจนถ่านไฟฉายหมด จึงเข้าบ้านมานอน คืนนั้น เขาแอบเอาเงินที่แม่ให้เขาไว้ 500 บาท
ซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายประจำเดือนนี้ของเขา แอบเอาไปไว้ที่ราวตากผ้าหลังบ้าน มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้แม่หายกังวล เขาคิดได้แค่นี้
“ลูกแม่ แม่หาเงินเจอแล้ว” เสียงแม่ตะโกนด้วยความดีใจปลุกให้เขาตื่นในตอนเช้า เขาแสร้งดีใจ ไปกับแม่
แล้วพูดว่า “เห็นไหมครับ แม่เป็นคนดี ฟ้าย่อมคุ้มครอง เจ้าที่คงเก็บเงินไว้ให้แม่แน่เลย”
“เอาล่ะ ได้เงินคืนมา แม่ก็ดีใจแล้ว เงิน 500 บาทนี้ แม่แถมให้ลูกก็แล้วกันนะ ถือว่าแม่เงินหายก็แล้วกัน
หาอาหารอร่อยๆ กินบ้างนะลูก ลูกแม่ผอมไปเยอะเลย” แม่ยัดเงิน 500 บาท ที่ได้คืนมาใส่มือของเขา
จากนั้นก็ดึงเขาเข้ามากอด น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้ง “แม่ครับแม่ให้ผมเมื่อวานนี้ 500 บาทแล้วนะครับ
แม่ให้ผมอีก 500 มันเยอะเกินไปสำหรับผม แล้วแม่จะเอาเงินที่ไหนมาใช้
เจ้าลูกโง่ แม่ซักผ้าทุกวัน อีกไม่กี่วันก็ได้เงิน 500 แล้วล่ะไม่ต้องห่วงแม่นะ ตั้งใจเรียนล่ะ
เขากอดแม่อีกครั้งด้วยความรัก และเคารพ เมื่อเขาจบการศึกษา เขาได้ทำงานที่บริษัทมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
หลังจากทำงานได้หนึ่งปี ด้วยความช่วยเหลือของเจ้านาย ให้เขาผ่อนตึกแถวห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง
เขาจึงไปรับแม่มาอยู่ด้วย จากวันนั้น แม่ของเขาก็ไม่ต้องซักผ้าอีกต่อไป
เงิน 500 บาทใบนั้น เขานำมันใส่กรอบติดไว้ข้างฝา เขาไม่กล้าใช้เงินจำนวนนี้ เพราะมันแทบจะเป็นชีวิตของแม่เขาในคืนนั้น
แล้วเขาจะดูแคลนชีวิตของแม่เขาได้อย่างไร เงินจำนวนนี้คือความรัก คือกำลังใจ คือทุกสิ่งที่แม่มอบให้แก่เขา
เย็นวันหนึ่ง ไม่รู้พูดคุยอะไรกัน ทำให้เขาเอ่ยถึงเรื่องเงินจำนวน 500 บาทนั้น เขาชี้มือไปที่กรอบที่ใส่เงินไว้
แล้วเอ่ยว่า “แม่ดูสิครับเงิน 500 บาท ที่แม่หาทั้งคืน ตอนนี้มันก็ยังอยู่กับเราที่บ้านหลังใหม่นี้ โชคดีนะครับที่แม่หาเจอ”
“เจ้าลูกโง่ แม่จะไม่รู้ได้ยังไงว่าแบงค์นี้ เป็นใบที่แม่ให้ลูก ตอนที่แม่นำเงินไปแลกให้เป็นแบงค์ 500 ที่ธนาคารแม่จำหมายเลขของแบงค์ได้”
เขามองแม่อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “แม่รู้ว่าลูกต้องการให้แม่คลายใจ แม่ถึงมาคิดได้ ลูกรักแม่ถึงขนาดนี้
แม่ไม่ควรทำให้ลูกไม่สบายใจอีกต่อไป แม่จึงทำเป็นตื่นเต้น ดีใจที่หาเงินเจอ ขอบใจนะลูกแม่”
เขากอดแม่อีกครั้ง ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งที่เขาทำเพื่อแม่ในวันนั้น แม่ของเขาต่างหากที่ทำเพื่อเขา
โดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย สายใยแห่งความสัมพันธ์ แม้ครอบครัวจะยากไร้ แต่มากมายด้วยความรัก
ครอบครัวนี้นี่แหละ ที่เป็นคนมั่งมี มั่งมี ด้วยความรัก ความผูกพันธ์ แบงค์ 500 ใบนั้น คือตัวแทนแห่งความรักของแม่ลูก
