ลำบากวันนี้สบายวันหน้า คำพูดนี้เชื่อว่าหลายๆ คน ได้รับการอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่วัยเด็ก
ตั้งแต่วัยเรียน จนกระทั่งมีครอบครัวและส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น ซึ่งผู้เขียนเองก็ได้รับสั่งสอนด้วยประโยคนี้เช่นกัน
ตอนเด็กๆ อาจจะไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องลำบาก และลำบากไปทำไม ในเมื่อที่บ้านก็ไม่ได้จนขนาดต้องให้ลูกหลานเลิกเรียนมาทำงาน
หรือไปเป็นขอทาน ไม่ได้จนถึงขนาดต้องอดมื้อกินมื้อ ซึ่งพอโตขึ้น ถึงได้เข้าใจว่า คนสมัยก่อนเขาสอนกันแบบนี้เพราะอะไร
1. คุณยายบอกเล่าว่า
สมัยคุณยายเด็กๆ นั้น ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินมากมาย เป็นชาวสวนย่านพระประแดง ก็ปลูกมะม่วง มะพร้าว ปลูกผักขาย
ทำกันมารุ่นต่อรุ่น เพียงแต่คุณทวด (แม่ของคุณยาย) เป็นคนขยัน คุณตาก็เป็นคนขยัน จึงทำให้ที่บ้านมีเงินพอใช้จ่าย
แม้จะไม่รวยอย่างคนอื่นๆ แต่ก็ไม่จน เพราะมีเงินซื้อข้าวสาร ซื้อของใช้ที่จำเป็นในยุคนั้นได้
และส่งให้ลูกๆ เรียนหนังสือ ซึ่งสมัยคุณยายนั้น ส่วนใหญ่ลูกชาวสวนธรรมดาๆ ก็เรียนโรงเรียนวัด
จบกันแค่ ป.7 ก็เริ่มหางานทำ เรียกว่าเรียนแค่อ่านออกเขียนได้พอ
คุณยายก็เช่นเดียวกัน พี่น้องที่เป็นผู้ชายก็ขวนขวายเรียนกันด้วยการบวชเณร
เพื่อให้มีการศึกษาที่สูงขึ้น พี่น้องผู้หญิงก็หางานทำช่วยพ่อแม่
2. คุณยายบอกว่า
คุณทวดจะสอนให้อดทน ให้ทำงานได้ทุกอย่างที่เป็นงานสุจริต ไม่ว่าจะเป็นลูกจ้างเขา หรือแม้แต่พายเรือขายขนม
ช่วยทำขนม งานบ้านงานเรือนต่างๆ ต้องไม่บกพร่อง คุณยายบอกว่า คนสมัยก่อนนั้นมีความอดทนมากกว่าคนสมัยนี้
ที่จะทำงานแล้วออกจากงานนั้นน้อยมาก หากไม่เหลือทนจริงๆ หรือเกเรจริงๆ ก็จะทำงานอย่างอดทนทั้งนั้น
คุณยายบอกว่า บางคนเป็นลูกจ้าง มีเถ้าแก่เป็นคนจีนตามร้านอาหาร ฝึกฝนจนเถ้าแก่รักและเอ็นดู จนเปิดร้านให้เป็นของตัวเองเลยก็มี
3. คุณยายมักบอกเสมอว่า
ให้อดทน ไม่ว่าจะเจออะไร ลำบากตอนนี้ จะสบายตอนแก่ คุณยายบอกว่า สมัยก่อนนั้นกว่าจะได้เงินสักบาทลำบากมาก
ใครมีเงินหลายบาทนี่โก้ไปหลายวัน ใครทำงานเป็นเสมียน ทำบัญชี เป็นครู เป็นหมอ นี่คือคนเก่งมีความรู้ มีคนนับหน้าถือตา
ใครที่มีกิจการร้านค้าของตัวเอง ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ นั่นคือคนรวย เป็นคนที่อดทน เพราะคนสมัยก่อนนั้นต้องก่อร่างสร้างตัวจากไม่มีอะไร
เหมือนกับคุณยายและคุณตา คุณยายบอกว่า บ้านที่อยู่ตอนนี้ เมื่อ 50-60 ปีที่แล้วนั้น ที่คุณตาและคุณยายเริ่มซื้อไว้เมื่อมีรายได้
ผ่อนกันเดือนละหลายร้อยบาทกับที่ 50 ตารางวา ที่ราคาตอนนั้นตารางวาละ 600 บาท คุณยายบอกว่ากว่าจะผ่อนหมดก็ใช้เวลาหลายปี
แต่ที่ทำได้เพราะอดทน และประหยัด เพื่อให้มีบ้าน มีที่ดินในกรุงเทพเป็นของตัวเอง
เพราะที่สวน ที่พระประแดงนั้น มีพี่น้องหลายคน ที่ดินก็ไม่ได้มีเยอะ แบ่งกันแล้วก็ได้คนละนิดละหน่อย
จึงตัดสินใจว่า หาสร้างเป็นของตัวเองดีกว่า คุณตานั้นทำงานเป็นช่างในบริษัทฝรั่ง ได้เงินเดือนเยอะพอสมควร สำหรับสมัยนั้น
ส่วนคุณยายก็ไปเรียนทำผม มาเปิดร้านเสริมสวย ในย่านคลองเตย เพราะสมัยนั้นมีฝรั่งเยอะ มีบาร์มากมาย มีสาวๆ เยอะ
แน่นอนว่า ทุกคนต้องใช้บริการร้านเสริมสวย จึงเช่าตึกเปิดร้าน โดยขอเช่าแค่ชั้นล่าง แบ่งกั้นไว้เป็นห้องนอนและทำร้าน
จนผ่อนที่ได้หมด และมีเงินปลูกบ้าน คุณยายบอกว่า ผ่อนที่เก็บเงินกันตั้งแต่อายุ 20 กว่าๆ จนอายุเกือบ 40
ถึงได้มาอยู่ที่นี่ และเปลี่ยนมาขายของชำ แต่ก็ยังทำผมให้คนคุ้นเคย ที่ตามมาทำกันที่บ้านใหม่
